Eindelijk stromen ook de uitnodigingen voor etentjes binnen. Echt vereerd (en een beetje zenuwachtig) zijn we als we bij Italianen thuis mogen komen eten. Als je voor de zaterdagavond wordt uitgenodigd wordt je vooral gefêteerd en als je op een zondagmiddag met de hele familie mee mag lunchen ben je volledig geaccepteerd en in de nauwere vriendenkring opgenomen. “Wat zullen we meenemen?” is dan natuurlijk meteen een vraag. Gelukkig is dat best makkelijk hier, want er wordt vrijwel altijd een lekker flesje wijn of een zelfgemaakt dessert meegenomen (wel even overleggen met de gastvrouw om genante situaties te voorkomen, zoals een proeverij om te bepalen welke Tiramisu het lekkerste is…) Wat betreft de wijn moet je wel bedenken dat de fles vrijwel altijd meteen open op tafel staat. Wij hebben in het begin wel eens een bijzondere wijn meegenomen naar een simpele vrijdag-pizza-voor-de-TV-avond en de dure wijn dus verloren zien gaan tussen de cola en het bier.
Toen wij laatst op zaterdagavond bij collega’s met een Countryhouse in Mergo werden uitgenodigd, werd alles uit de kast gehaald om de familie en het huis zo goed mogelijk te presenteren. Eerst werden wij op de benedenverdieping hartelijk ontvangen door de inwonende ouders en rondgeleid in hun appartement. Na een gezellig babbeltje voor de openhaard gingen de twee oudjes verder met hun simpele avondmaal en werden wij naar het ruimere familie appartement geleid. Daar hebben de twee dochters ons netjes ontvangen, was de tafel schitterend gedekt en stonden de aperitiefjes en allerlei hapjes al klaar. Het leek net of we op een feestje aankwamen maar wij wisten wel dat wij de enige gasten zouden zijn. Na een heerlijke maaltijd verdwenen de dochters al snel naar bed en MTV en werd er door de volwassenen uitgebreid geborreld en gediscussieerd tot diep in de nacht.
Als je op zondagmiddag bij mensen gaat lunchen dan moet je rekenen op een gezellige familiaire chaos met veel familieleden die je helemaal niet kent en baby’s die alle aandacht op eisen. De stapels eten worden maar voor een deel genuttigd, want zo kan de kokende oma er nog de rest van de week van eten. Toch wordt je als nieuwe gast in de familie tot je digestieve grenzen gedwongen, omdat de oma oprecht chagrijnig wordt als je geen tweede portie wil en er van alle kanten “Non fai complimenti” wordt geroepen, oftewel “wees eens niet zo beleefd, eten zal je!”
Wat hetzelfde is op zaterdagavond en zondagmiddag is dat een maaltijd hier geen kleine 2 uurtjes duurt. Feestelijk dineren doe je in Italie van acht tot twee en gezellig lunchen van twaalf tot zes. Wij zorgen dus altijd dat we zeer uitgerust ten tonele verschijnen en opletten met de alcohol die rijkelijk wordt geschonken, anders redt ons Italiaans het niet tot de koffie!