Wat misschien nog wel een zwaardere opgave zal zijn dan Italiaans leren is Italiaans leren zijn. Al enige tijd proberen wij van de Italiaan af te kijken wat hem Italiaan maakt, zodat wij, nuchtere noorderlingen, sneller zullen integreren te midden van dit stijlvolle, theatrale volk. Tijdens eerdere vakanties hebben wij geobserveerd hoe de Italiaan zijn koffie drinkt, zijn ijsje eet tijdens de passeggiata en zijn spaghetti op uiterst elegante wijze naar binnen werkt. Verder lezen we alle boeken ván stranieri (buitenlanders) vóór stranieri, over het zoete of minder zoete leven in Italië.
Maar pas nu we hier echt wonen, wordt ons meer dan eens duidelijk dat het zeer moeilijk zal worden om ons alle geschreven en ongeschreven regels eigen te maken en geaccepteerd te worden als één van hen. Ook een geweldige Versace zonnebril en onze nieuwe liefde voor Fisichella en Rossi zal hier weinig aan veranderen.
Waar we in onze eerste Italiaanse maanden voornamelijk moeite mee hebben is de door iedereen geaccepteerde en gevolgde tijdsindeling van de dag. Tijdens onze eerste bezoekjes aan de koffiebars merkten we al snel aan croissantkruimels en de verkreukelde kranten, dat we om 9 uur al als een van de laatste kwamen. Toen wij net een tafeltje hadden veroverd voor een aperitief in het overbekende en overvolle café Meletti in Ascoli Piceno, zaten wij binnen 10 minuten plotseling helemaal alleen. Het was acht uur: tijd voor het diner.
We hebben gelukkig wel snel onze draai gevonden rond de Italiaanse lunchtijd. Ook al is het een bekend fenomeen voor de zuidelijke landen, vrijwel iedere nieuwkomer zal een paar keer zijn neus stoten tegen een dichte deur. Werkelijk alles sluit zijn deuren van ongeveer 13.00 tot 16.00 uur. Zelfs de bus pakken, tanken of een ijsje eten is vrijwel onmogelijk tijdens de ‘pranzo’ en een zakenpartner bellen of een afspraak maken in deze tijd, daar sla je geen bella figura mee. Er zijn nou eenmaal tijden waarop je dingen wel doet en er zijn tijden waarop je dingen vooral niet doet. En op de een of andere manier hoeven de Italianen hiervoor niet op hun grote, opvallende horloges te kijken, maar volgen ze het tijdsschema instinctief. Ik ben benieuwd of wij ooit dit instinct zullen ontwikkelen.