Wat altijd al een centrale rol speelde in onze fantasieën over een leven in Italië, zijn de gezellige praatjes met Italianen op de hoek van de straat, in de ijstent, in de koffiebar en bij de bakker. In werkelijkheid zijn deze babbeltjes een nog veel belangrijker onderdeel van het Italiaanse plattelandsleven dan we al dachten. Momenteel zijn wij hier nog ‘stranieri’, oftewel buitenlanders en zelfs nu al kan onze planning soms danig in de war worden geschopt door praatjes met de buren, de garagehouder, Gino en Marina van het restaurant, het echtpaar dat hier het winkeltje runt, de loodgieter en ieder ander die je tegenkomt. De weg vragen is hier vaak tijdrovender dan zelf de stad vier keer op en neer rijden op zoek naar je bestemming.

Deze manier van met elkaar omgaan heeft zo zijn voordelen, hebben wij al gemerkt. Als je bijvoorbeeld wilt weten wat die braamachtige vruchten in je tuin zijn, of wat je het beste tegen een mierenplaag kan doen, dan moet je gewoon even een ommetje maken. Je komt dan vanzelf iemand tegen aan wie je de vragen voor kunt leggen. Door deze veelheid aan sociale contacten kent iedereen iedereen en dat is voor ons nieuwkomers een uitkomst. Vooral wanneer je vrij veel pech hebt. Als je bijvoorbeeld iemand nodig hebt die je auto kan openbreken als je de sleutels binnen hebt laten liggen, of iemand moet snel een geknapte waterleiding repareren, dan is een wandelingetje naar de buren vaak al voldoende. Deze alternatieve gouden gids geeft meestal een zeer betrouwbaar adresje, want een aanbeveling van een kennis is hier een garantie voor goede service.

Laatst had een vriend ons een garage aanbevolen voor als we ooit problemen zouden hebben met onze niet meer geheel nieuwe bus. Toen we prompt een paar dagen later een kapotte as hadden, gingen we meteen naar deze man en noemden natuurlijk de naam van onze vriend. Na een gezellig gesprek van een half uurtje bleek dat hij niet de juiste man voor dit probleem was, maar vlakbij was een vriend van hem die dat als de beste kon. Toen we daar aankwamen, bleek deze al op de ‘Olandesi’ te wachten. Die ander had hem al gebeld en natuurlijk ook verteld dat wij weer via die en die kwamen. Genoeg stof voor een nieuw gesprekje dus, wat uiteindelijk uitmondde in een zak vol verse sla uit de enorme groentetuin voor de etalage van zijn autogarage. Een goede pleister op een wond van 200 Euro, heerlijk!